August 2011

ผมเฝ้าตามดูอารมณ์ ของตัวเอง ที่มันไหลไปกับเพลงเศร้า ทำให้คิดได้ว่า เวลาคนที่มีความทุกข์ มันก็สาหัสอยู่เหมือนกันนะครับ ถ้าโชคดีมีสติ เห็นทัน มันก็ตัดวงจรอุบาทว์นั้น ซะ ไม่ไหลไปปรุงภพชาติ ต่อไป วันนี้นั่งอยู่ห้องทั้งวันเลยครับ พอดีเมื่อคืนทำงานถึงเช้ามืด กลับมาห้อง นอนทั้งวัน ฮ่าๆ ตอนเย็นๆ ฝนก็ตกอีกแฮะ เย็นดีนะครับ เลยไม่ได้ออกไปกินข้าวเลย ฮืมๆๆๆ ความทรงจำสีจางๆ ครั้งสุดท้าย เขียนถึงคนบนฟ้า ข้ามฟ้ามาร้องไห้ ดู MV แล้วก็ทำให้รู้ว่า คนเรากลับไปแก้ไข…

“ถึงเวลาจะต้องพลากจากลูกหลาน นานแสนนานตราบชั่วฟ้าดินสลาย” เช้าตรู่วันที่ 9 สิงหาคม 2550 เสียงหม๋าม้าโทรมาบอกว่าให้รีบกลับบ้านด่วน!! เพราะ หมอบอกว่าอาม่า อยู่ไมถึงวันนี้แน่ๆ ผมรีบโทรซื้อตั๋วเครื่องบินรอบบ่ายโมง แล้วก็เก็บข้าวของที่สำคัญๆ กับบรรยากาศรอบตัวที่ ความหนาวเริ่มจับที่ตัวแล้วก็สั่นๆ  ซึ่งไม่เคยรู้สึกมาก่อน ในใจก็อธิษฐานให้อาม่า รอผมก่อน แต่ด้วยเวลาที่กำหนดไว้ แม่โทรมาอีกครั้ง ว่าอาม่าสิ้นแล้ว….. ตอนนั้นสติผม กระเจิงหนีไปไกล แสนไกล คนที่ผมนับถือเหมือนเป็นแม่ คนที่สอง ได้จากไปแล้ว แม่บอกว่าให้ตั้งสติไว้แล้วก็รีบเก็บของเตรียมตัว กลับซะ เราก็นั่งทำใจอยู่นาน.. แล้วก็ออกไปทำบุญที่วัดให้อาม่าก่อนกลับ…