รักอาม่า

อยากขอบคุณที่โลกสร้างเธอขึ้นมา ให้ฉันได้พบเวลาที่สดใส หากความจริง ถึงเธอจะอยู่แสนไกล ก็ยังคอยส่งใจไปหาเธอ คิดถึงอาม่ามากๆ เลยครับ อาม่าสบายดีหรือเปล่าครับ ขอให้อาม่ามีความสุขมากๆ นะครับ อาม่าอยู่ในดินแดนที่ไม่ต้องป่วย คอยมองดูลูกหลานเติบโต กอล์ฟอยากพาอาม่าไปเที่ยวด้วย ในตอนเด็กได้แต่เดินเป็นเพื่อนอาม่า คอยถือของช่วยอาม่าตอนไปตลาดเช้ากับอาม่า วันนี้กอล์ฟมีสิ่งของหลายๆ อย่างอยากให้อาม่า อาม่าคงรับรู้ได้ด้วยใจนะครับ บุญทุกอย่างที่ผมทำดีแล้ว จะด้วยการรักษาศีล ทำสมาธิ หรือเจริญปัญญา ของให้อาม่ามีส่วนในผลบุญนี้ด้วยนะครับ รักและคิดถึงอาม่าเสมอ…. หลานชายคนนี้  

“ถึงเวลาจะต้องพลากจากลูกหลาน นานแสนนานตราบชั่วฟ้าดินสลาย” เช้าตรู่วันที่ 9 สิงหาคม 2550 เสียงหม๋าม้าโทรมาบอกว่าให้รีบกลับบ้านด่วน!! เพราะ หมอบอกว่าอาม่า อยู่ไมถึงวันนี้แน่ๆ ผมรีบโทรซื้อตั๋วเครื่องบินรอบบ่ายโมง แล้วก็เก็บข้าวของที่สำคัญๆ กับบรรยากาศรอบตัวที่ ความหนาวเริ่มจับที่ตัวแล้วก็สั่นๆ  ซึ่งไม่เคยรู้สึกมาก่อน ในใจก็อธิษฐานให้อาม่า รอผมก่อน แต่ด้วยเวลาที่กำหนดไว้ แม่โทรมาอีกครั้ง ว่าอาม่าสิ้นแล้ว….. ตอนนั้นสติผม กระเจิงหนีไปไกล แสนไกล คนที่ผมนับถือเหมือนเป็นแม่ คนที่สอง ได้จากไปแล้ว แม่บอกว่าให้ตั้งสติไว้แล้วก็รีบเก็บของเตรียมตัว กลับซะ เราก็นั่งทำใจอยู่นาน.. แล้วก็ออกไปทำบุญที่วัดให้อาม่าก่อนกลับ…

บวชให้อาม่า แต่ก่อนพาอาม่าไปเที่ยว เมื่อวันที่ 9 สิงหาคม 2552 ที่ผ่านมา ก็ครบรอบสองปีแล้วครับที่ อาม่าได้จากพวกเราไป ไวจริงๆเลย แฮะๆๆ มาถึงวันนี้ พวกเราทุกคนในบ้าน ยามใดที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา กินข้าวด้วยกัน ก็ไม่ลืมที่จะคุยกันเรื่องของอาม่า 5555 เรื่องราวของอาม่า มีให้เล่าได้มากมาย เพราะท่าน จะเปรียบไปก็เสมือนร่มโพธิ์ใหญ่ในบ้าน ท่านจะคอยดูแลทุกคน และเป็นห่วงลูกหลานทุกคนเสมอๆ ช่วงไหนที่ลูกๆ หลานๆ กลับมาเยี่ยมบ้าน ท่านจะออกไปตลาดซื้อของกิน อร่อยๆ กลับมาทุกเช้าๆ ถึงแม้หลายคนจะบอกให้แกพักผ่อนก็ตาม…

จนถึงวันนี้ เวลา 1 ปี 9 เดือนแล้ว ที่อาม่าได้จากผมไป ทุกครั้งที่ฝันเห็นอาม่าในฝัน จะแอบยิ้มในใจตอนตื่นทุกครั้ง เป็นเพราะผูกพันธ์ กับอาม่ามากๆๆๆ ตอนเด็กๆ ผมเคยมีความคิดที่ว่า ถ้าสักวันอาม่าเสียไปจริงๆ เราจะเป็นอย่างไร ผมได้แต่นั่งคิดแล้วก็ร้องไห้ คนเดียวและยังหาคำตอบไม่ได้ จนเมื่อวันที่ 9 สิงหาคม 2550 ความเป็นจริงทำให้ผมต้องยอมรับ ในสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ อาม่าจากพวกเราไปตอน ช่วงเช้ามืด …. ทุกคนในครอบครัว ต้องยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น แล้วก็ต้องใช้เวลาในการปรับตัวในการสูญเสียครั้งนี้ ส่วนผมเองคงบรรยายไม่ถูกว่าเสียใจมากเท่าไร …