อาม่า

“ถึงเวลาจะต้องพลากจากลูกหลาน นานแสนนานตราบชั่วฟ้าดินสลาย” เช้าตรู่วันที่ 9 สิงหาคม 2550 เสียงหม๋าม้าโทรมาบอกว่าให้รีบกลับบ้านด่วน!! เพราะ หมอบอกว่าอาม่า อยู่ไมถึงวันนี้แน่ๆ ผมรีบโทรซื้อตั๋วเครื่องบินรอบบ่ายโมง แล้วก็เก็บข้าวของที่สำคัญๆ กับบรรยากาศรอบตัวที่ ความหนาวเริ่มจับที่ตัวแล้วก็สั่นๆ  ซึ่งไม่เคยรู้สึกมาก่อน ในใจก็อธิษฐานให้อาม่า รอผมก่อน แต่ด้วยเวลาที่กำหนดไว้ แม่โทรมาอีกครั้ง ว่าอาม่าสิ้นแล้ว….. ตอนนั้นสติผม กระเจิงหนีไปไกล แสนไกล คนที่ผมนับถือเหมือนเป็นแม่ คนที่สอง ได้จากไปแล้ว แม่บอกว่าให้ตั้งสติไว้แล้วก็รีบเก็บของเตรียมตัว กลับซะ เราก็นั่งทำใจอยู่นาน.. แล้วก็ออกไปทำบุญที่วัดให้อาม่าก่อนกลับ…

นานแล้วครับที่ไม่ได้ฝันเห็นอาม่า เมื่อคืนโชคดีมากๆ ที่ฝันเจอท่าน แล้วได้เข้าไปกอดท่านอยู่สักพัก แม้ว่ามันเป็นเพียงความคิดที่่เกิดตอนนอน (ฝัน) ก็ทำให้ผมสุขใจ จนอมยิ้ม ตอนตื่นนอน ได้อย่างมากมาย เป็นเพราะด้วยความผูกพันธ์ กับท่านมา ตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ 20 กว่าๆ ยังจำได้ว่าตอนเด็กๆ จะตื่นไปเดินตลาดกับแกทุกๆเช้า ถึงแม้ต้องฝืนตื่นนอนมากเท่าไร ก็ต้องตื่นไป ฮ่าๆๆ ทุกวันนี้เลยแอบดีใจอยู่ว่า ได้ดูแลท่านตอนท่าน อายุมากขึ้น ไปช่วยท่านซื้อกับข้าวตอนเช้าๆ ไปกินข้าวเช้ากับแก เดินตามก้นอาม่า จนหลายๆคนมองว่าเป็นลูกชายคนสุดท้อง ของอาม่า จนถึงวันที่อาม่าเสียไป สิ่งที่ท่านให้มาตอนแกเสียคือ…