เท่าที่จำได้ ผมได้ยินคำนี้ ครั้งแรกๆ น่าจะเป็นช่วงอายุประมาณ 18-19 ช่วงที่จะเอ็นต์ เข้า มหาวิทยาลัย แต่ได้รู้ซึ้งกับคำๆ นี้จริงๆ เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ปล่อยวาง คำๆนี้ ดูเหมือนว่า มีพูดๆกันตั้งแต่ รุ่นเด็กๆ ไปจนถึงคนเถ่าคนแก่ หรือตลอดจนพระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบเองก็มีบ้าง ที่อยู่ในปฏิปทาของพระท่าน แต่ว่าปล่อยวางของ พระสงฆ์ กับ ของปุถุชน นั่นย่อมต่างกัน อิอิ
การที่เราจะปล่อยวางได้ ไม่ใช่ว่าเราเรียนรู้อะไรสักอย่างแบบเพิ่งเริ่มต้น สักพักเริ่มเบื่อ เลยก็ปล่อยวางไป มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ 5555
ผมคิดว่า ถ้าเรามีจุดหมายอะไรสักอย่าง เราต้องเรียนรู้วิธีการสร้างเหตุ แล้วเราก็ต้องลงมือทำ ลงมือปฏิบัติ อย่างจริงจัง อยู่กับสิ่งๆนั้นจนเรียนรู้ ความเป็นไปเป็นมา ซึ่งสุดท้ายแล้ว ผล จะเป็นอย่างไงเราก็ไม่ต้องไปกังวลหรอก ปล่อยให้เป็นไปตามเหตุดีกว่า หรือปล่อยวางไปดีกว่า ถ้าเราคาดหวังว่าต้องเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ ก็ทำให้ทุกข์ใจไปเองมากกว่า ถ้าเราสังเกตดีๆ มันจะมีสภาวะตัวหนึ่งที่เกิดขึ้นมาตลอด (อาจจะเป็น ทุกข์ สุข ชอบ ไม่ชอบ ยินดี ยินร้าย เศร้าใจ พอใจ เฉยๆ) แล้วท้ายที่สุดก็เห็นว่า สิ่งเหล่านั้นมันก็ดับลงไป มันเป็นสิ่งที่ชั่วคราว ที่เกิดขึ้นมาก็ ล้วนชั่วคราว เมื่อเราได้รู้ ได้เห็นบ่อยๆ เข้า ก็เริ่มปล่อยวาง
55555 พล่ามไปเรื่อย อิอิ แค่อยากเล่าสู่ให้ฟัง ปล่อยวาง บ้างนะ (ชอบจัง) : )
1 Comment
:))
ป ล่ อ ย ว า ง