จนถึงวันนี้ เวลา 1 ปี 9 เดือนแล้ว ที่อาม่าได้จากผมไป ทุกครั้งที่ฝันเห็นอาม่าในฝัน จะแอบยิ้มในใจตอนตื่นทุกครั้ง เป็นเพราะผูกพันธ์ กับอาม่ามากๆๆๆ ตอนเด็กๆ ผมเคยมีความคิดที่ว่า ถ้าสักวันอาม่าเสียไปจริงๆ เราจะเป็นอย่างไร ผมได้แต่นั่งคิดแล้วก็ร้องไห้ คนเดียวและยังหาคำตอบไม่ได้ จนเมื่อวันที่ 9 สิงหาคม 2550 ความเป็นจริงทำให้ผมต้องยอมรับ ในสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ อาม่าจากพวกเราไปตอน ช่วงเช้ามืด …. ทุกคนในครอบครัว ต้องยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น แล้วก็ต้องใช้เวลาในการปรับตัวในการสูญเสียครั้งนี้
ส่วนผมเองคงบรรยายไม่ถูกว่าเสียใจมากเท่าไร กับการสูญเสียครั้งนี้….
แต่สิ่งหนึ่งที่อาม่าทิ้งไว้ให้ผม คือการเข้ามาสนใจในเรื่องศาสนาพุทธ มาจนถึงวันนี้ ยังไม่ลืมพระคุณของท่าน ที่ทำให้เข้าใจความจริงของโลก ความจริงที่ว่า ทุกสิ่งเกิดขึ้น ล้วนดับไปเป็นธรรมดา ขอเพียงให้เรามีสติ สัมปชัญญะ ในชีวิตประจำวันตามที่พระผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ท่านบอกเราเอาไว้
ในอีกโลกหนึ่ง หวังว่าอาม่าคงสบายดีน่ะครับ ขอผลบุญที่เกิดขึ้่นกับตัวผมเอง ขอแบ่งอุทิศให้กับอาม่า น่ะครับ แวะลงมาเยี่ยมลูกหลานบ้างน่ะครับอาม่า
รักและคิดถึงเสมอ ….
5 Comments
เราอาจจะไม่ได้ผูกผันกับย่ามากมาย
อาจด้วยระยะทาง…..
แต่สิ่งที่เรามักคิดว่าอีกนานคงมาถึงก็เกิดขึ้น
ใครไม่เจอก็คงไม่มีวันเข้าใจ
ถ้าย้อนเวลาได้อยากอยู่ดูแลท่านที่เวียง
แต่มันคงไม่มีทางย้อนคืน
อ่านะ…
มันไม่มีคำบรรยายใดๆจะเทียบเท่ากับความรู้สึกครั้งนั้นได้หรอก…
ทำได้เพียงอย่างเดียวคือ เก็บความทรงจำทั้งหมดไว้ในใจเราตลอดไป…
คิดถึงอาม่านะจ๊ะ…
คิดถึง น่ะครับอาม่า จะสองปีแล้ว ที่อาม่าจากไป
ยังรักและคิดถึงเสมอ ครับ : )
คิดถึงอาม่าเหมือนกันค่ะ อาม่าเพิ่งเสียไปเมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน ปีที่แล้วเองค่ะ นอนกับอาม่าตั้งแต่เด็กจนถึงก่อนที่อาม่าจะจากไป เป็นเหมือนกันที่ทุกครั้งตอนเด็กคิดว่าถ้าอาม่าจากไปจะทำไง แต่สุดท้ายก็ต้องทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ขอให้อาม่ามีความสุขไม่ว่าจะอยู่ทีไหน
32 ปีผ่านไป อาม่ายังอยู่ในใจหนูเสมอ…คิดถึงอาม่าจัง